Autor: Tomasz

     Polacy chcieli – to mają: PiS-Brothera u władzy.  Budzi to skojarzenia z Orwellem i jego „1984”? Słusznie – ma budzić . Warto więc przypomnieć kilka zasad i haseł Oceanii (i w naszej części – Polandii).

     Przede wszystkim rządzi maksyma: „IGNORANCJA TO SIŁA”. Gdyby nie na – praktyka klasyka Jacka Kurskiego się kłania z jego tezą, że „ciemny lud to kupi”  –  wówczas społeczeństwo w zamian za puste obietnice  nie oddałoby Wielkiemu Bratu – Prezesowi nad Prezesami – władzy bez jakiejkolwiek  osobistej odpowiedzialności. Wiedziałoby bowiem, że to tylko obietnice dla proli.  Druga zasada głosi: „WOLNOŚĆ TO NIEWOLA”. Dlatego w pierwszej kolejności trzeba wypowiedzieć konwencję antyprzemocową: toż jest ona niewolą dla tych wszystkich, którzy chcą zakonserwować rodzinę w kształcie umiłowanym przez Gowina, Królikowskiego, Hosera i jeszcze paru innych prominentnych sług Wielkiego Brata. Ta konwencja jest też  niewolą dla zwolenników damskiego i dziecięcego boksu, a przecież taki sport to zdrowie i rozrywka dla zdrowych sił narodu. Trzecia z zasad ulega w Polandii pewnej transformacji: wyjściowe twierdzenie „ WOJNA TO POKÓJ” brzmi (w ustach  Prezydenta Dudy-Wątpliwego i innych przedstawicieli Partii Wewnętrznej) jako „WSPÓLNOTA SPOŁECZNA TO PODZIAŁ NA NAS I NASZYCH WROGÓW”. 

            Wielki Brat Jarosław (zwany też pieszczotliwie Zbawem) nie ukrywał i nie ukrywa, że życie jednostek musi być podporządkowane wszechpotężnej władzy państwa. Dlatego w mniemaniu Wielkiego Brata hasło społeczeństwa obywatelskiego jest pustym i szkodliwym sloganem. Samorządność zbiorowości i wspólnot zagraża państwu. A państwo to JA-ROSŁAW. Nie będzie żadna gmina podskakiwać i sprzeciwiać się woli Wielkiego Brata.  Unieważni się zeszłoroczne wybory lokalne, zmieni ustawę o samorządzie. Jedyny  prawdziwy samorząd reprezentuje PiS. Hasło lat 90., że Balcerowicz musi odejść, odzyska swój wigor. Będzie tutaj można wstawiać (w zależności od potrzeb chwili) personalia wszystkich tych, którzy są belką w oku Wielkiego Myśliciela z Żoliborza. Hanna Gronkiewicz-Waltz,  Paweł Adamowicz,  Jacek Majchrowski i inni ( Marek Belka również) muszą odejść i już.

  Wielki Brat-Zbaw działa za pośrednictwem – tak jak u Orwella – wspomnianej wyżej Partii Wewnętrznej. Obejmuje ona klasę wyższych funkcjonariuszy partyjnych (tzw. Zakon PC –  m. in. A. Lipiński, J. Brudziński i inni podobnego kroju kombatanci tej partii), pełniących odpowiednie urzędy państwowe; urzędy – ale niekoniecznie władzę, bo ta jest niepodzielnie w ręku Zbawa.  O członkach Partii Wewnętrznej wiadomo tyle tylko, ile sami z siebie ujawnią. Czasem pojawiają się na teleekranach – np. u członka Partii Zewnętrznej serwującego „Kawę na ławę”. Występują  też  na pełnych emocji (raczej tych negatywnych) manifestacjach, jak np. miesięcznice smoleńskie lub górnicze protesty z powodu niesprzedawalnego  (z powodu wysokiej ceny i nieodpowiedniej jakości) węgla i grożącego ich miejscom pracy bankructwa.

    Wielki Brat i Partia Wewnętrzna mają do pomocy Partię Zewnętrzną czyli szeregowych członków partii będących urzędnikami niższego partyjnego i państwowego szczebla. Zajmują się oni głównie sprawami administracyjnymi i aktywnością w sferze życia kiedyś nazywanej nadbudową, tj. pisaniem książek, tworzeniem   użytecznych teorii historycznych i socjologicznych (np. związanych z „rozwibrowywaniem” tzw. układu”), produkcją filmów i obsługą medialną władzy skierowaną do i na proli. O niektórych z nich i ich dokonaniach. już wspominałem w poprzednim wpisie „Dwumyślenie czyli wstrząsy umysłowe Polaków”.  Można byłoby tamtą listę jedynie powielić i rozszerzyć o dużą część  politycznie zaangażowanego kleru oraz tych przedsiębiorców, którzy  – kierując się oportunizmem –  w polskim Davos (czyli w Krynicy) uznali Zbawa za Człowieka Roku.

    I są prole – bardzo ważny element w życiu Polandii. Prole nie są najbardziej społecznie wyedukowani (zwłaszcza w historii i w kwestiach ekonomicznych).  Głównie zajmują się zaspokajaniem swoich podstawowych potrzeb i mają nabożny stosunek do  Wielkiego Zbawa. Stanowią zdecydowaną większość społeczeństwa (zwłaszcza tego „naszego” słusznego – bo pisowskiego) i mogliby w dowolnej chwili zniszczyć partię, ale nie odczuwają potrzeby buntu. Chętnie natomiast słuchają obietnic – im bardziej nierealnych, tym chętniej.  Wśród proli krążą agenci Policji Myśli, którzy wyłapują nieliczne jednostki inteligentne, mogące potencjalnie zorganizować proli w liczącą się siłę. Część z tych agentów ma koloratki, a część  z upodobaniem stosuje aparat internetowej przemocy wobec wszystkich i wszystkiego, co zagraża Wielkiemu Bratu i Partii Wewnętrznej.  Dlatego określa się ich mianem trolli (ot, gra słów – prole i trolle).

    Jednym z owych policjantów myśli w powieści Orwella (1984) był Winston Smith, a w Polandii  są nimi zarówno Zbigniew Ziobro, Mariusz Kamiński, inni ministrowie in spe i urzędnicy różnych rang, a także  nowi szefowie i urzędnicy Ministerstwa Miłości i Ministerstwa Prawdy.  Zadaniem Winstona Smitha było systematyczne „aktualizowanie” prasy polegające na poprawianiu błędnych prognoz rządu (bowiem te przewidywania muszą być zawsze trafne), wymazywanie niespełnionych obietnic rządu  czy nawet pisaniu od nowa całych artykułów, jeżeli są w całości niezgodne z „rzeczywistością”.  Obowiązkiem polskich Winstonów Smithów jest i będzie (dopóki nie opanuje się całkiem mediów) udowadnianie, że nikt z partii Wielkiego Zbawa (także ówczesny kandydat na prezydenta i kandydatka na premiera) nie mówił o Polsce w ruinie i o Polsce z dykty, choć wszem i wobec  głosił takie tezy i są materialne i medialne świadectwa takich stwierdzeń.

       Po wyborach parlamentarnych i po  ostatecznym przejęciu władzy będzie się dowodziło, że nikt nigdy  w kampaniach wyborczych nie obiecywał powrotu do starych rozwiązań emerytalnych (choć obiecywał to kandydat na prezydenta), nikt i nigdy nie obiecywał przewalutowania kredytów frankowiczów.  Kancelaria Prezydenta projekt grupy „frankowiczów” w tej sprawie – mimo wcześniejszych zobowiązań Andrzeja Dudy z 15 maja br.  – wyrzuciła do kosza.   Będzie się również twierdzić, że obietnica  500 zł na każde dziecko zawsze była propozycją na drugie i następne dzieci, a zresztą i tak budżet w ruinie (wg Henryka Kowalczyka) nie pozwala na takie fanaberie. Jeśli się tę propozycję zechce wprowadzić w życie, to jej rozwiązania tak się skomplikuje, aby z obietnicy mogło skorzystać niewielu chętnych i potencjalnie uprawnionych. No bo wiecie, rozumiecie – budżet nie pozwala.

   Polski Winston Smith będzie miał co robić (aktualizując kampanijne obietnice) przez długie miesiące i lata – może nawet do końca ledwo rozpoczynającej się kadencji parlamentu. I tylko jest jeden szkopuł (potocznie mówiąc – klops), a mianowicie – podwyżka kwoty wolnej od podatku. Tutaj Trybunał Konstytucyjny się wmieszał w sprawę uznając, że zamrażanie tej kwoty jest niekonstytucyjne. Pozostaje tylko jedno do zrobienia – uderzyć w Trybunał blokując zatwierdzenie jego nowych sędziów. Pretekst zawsze się jakiś znajdzie – Kancelaria Prezydenta jest sprawna w takich działaniach.

     Prole, gdyby czytały cokolwiek niepartyjnego, pewnie domyśliłyby się, że to kampania wyborcza jest autorem obietnic. Gdyby prole nie tylko czytały, ale i choć trochę krytycznie myślały, to wiedziałyby, że  socjalne obietnice PiS-u są pisane palcem po wodzie.  Pamiętałyby w większości, że Polska Solidarna z 2005 r. zaraz po tamtych  wyborach zamieniła się w Polskę liberalną (Zyta Gilowska się przypomina ze swoimi reformami), z którą w znanym spocie telewizyjnym walczyła dla pozoru.  Ale prole mają kłopot z  myśleniem i czytaniem oraz pamięcią. Dlatego mają tak, jak mają. A mają do zapamiętania jedno: jeśli PiS coś obiecuje, to znaczy to, że obiecuje, natomiast jeśli PiS coś zawłaszcza, to znaczy, że zawłaszcza. Ale też chyba nie zapamiętają. Biedne prole z różnych gmin, zrzeszeń społecznych i korporacji zawodowo-gospodarczych!

    Tusk – mimo że tak starał się chronić notabli IV RP z lat 2005-2007 przed Trybunałem Stanu  – nie ma co liczyć na podobny akt łaski ze strony obecnych zwycięzców.  Podobnie  cała konserwatywna część PO: byli głupi i przed szkodą i po szkodzie. Mariusz Kamiński i Zbigniew Ziobro ante portas!

     Diagnoza Społeczna’2015 i prof. Czapiński (jako jej współautor i komentator) wyraźnie ujawniają, że w narodzie polskim  sugestywne interpretacje i pomysły George’a Orwella są ciągle  aktualne. Orwell w „1984” ujawnił i obnażył konstrukcję takich zjawisk jak nowomowa i nieosoba – oczywiście poddając je ostrej satyrze i krytyce. Propagandziści PiS-u (m.in.  Jacek i Michał Karnowscy, Tomasz Sakiewicz, Paweł Lisicki, Tomasz Terlikowski) w swoich czytadłach i portalach  – jako członkowie Partii Zewnętrznej w znaczeniu przypisanym przez Orwella – wykorzystali je w naszym życiu  publicznym dla ułatwienia PiS-owi powrotu do władzy.  W efekcie walnie przyczynili się do sytuacji ujawnionej w Diagnozie Społecznej. Funkcjonariusze tej Partii Zewnętrznej sprawili, że nawet pan Prezydent  Duda (po hiszpańsku: Wątpliwy) dostosował się do wymogów kampanii i potraktował  dotychczasową premier  z PO jako nieosobę (znamienny przykład z Westerplatte). Ta sytuacja to dwumyślenie i nowomowa: inne opinie i oceny o swoich sprawach i położeniu osobistym, inne – o sprawach publicznych.  W sferze osobistej – zadowolenie z własnej sytuacji i optymizm wyraża ponad 83% Polaków, natomiast blisko 60 % ocenia rzeczywistość kraju jako katastrofę i podpisuje się pod hasłem o  „Polsce w ruinie”. Wygląda na to, że dobrostan (czyli położenie) pojedynczego obywatela-wyborcy jest całkowicie niezależny od sytuacji kraju.

Fenomenu dwumyślenia (i wszystkich podobnych, o których pisał Orwell) nie są w stanie wyjaśnić ani socjologia, ani psychologia społeczna i  filozofia. Argumenty dostarczane przez te dziedziny nauki są niepełne. Pomijają fakt, że mózg społeczny (jako neurofizjologiczne zaplecze umysłu społecznego i myślenia) jest  zespołem obwodów neuronalnych wyspecjalizowanych w przenoszeniu społecznie ważnych informacji. Gubią ważny fakt, że społecznych,  poznawczych dyspozycji, skłonności i zachowań  nie objaśni się pomijając dynamiczne relacje zachodzące między umysłem społecznym a mózgiem, ciałem oraz otoczeniem społecznym.

Wyniki wyborów parlamentarnych   sugerują, że umysły wielu Polaków  (zwłaszcza głosujących na PiS i  Komitet Wyborczy Kukiz’15) funkcjonują tak, jak gdyby półkule ich mózgów oddzieliły się od siebie, a spoidło wielkie (inaczej: ciało modzelowate) przestało pełnić swoją rolę i już nie  łączy informacyjnie i nie koordynuje funkcji i czynności ich obu.  Nie wie lewica (lewa półkula), co myśli, odczuwa, widzi i na co reaguje prawica (prawa półkula) i vice versa; każda  sobie rzepkę skrobie – co oznacza, że funkcjonuje niezależnie od drugiej.  Oczywiście w odniesieniu do sytuacji politycznej jest to wyłącznie metafora – nikt u kilku milionów Polaków nie przeprowadził zabiegu przecięcia wspomnianego spoidła wielkiego (zabiegu – dość często w przeszłości, dzisiaj rzadziej – stosowanego w przypadku epilepsji), ale nieuchronnie powstaje takie właśnie wrażenie. Umacnia się ono, gdy uwzględnimy wyniki badań neuronauki.  Dlatego tutaj odwołam się do jej ustaleń.

W przypadku wspomnianej terapii przecięcia międzypółkulowych połączeń – jak twierdzi Michael S. Gazzaniga i badacze z nim współpracujący – informacje wzrokowe, słuchowe, dotyczące powonienia i funkcjonowania innych zmysłów,  nie mogą już przechodzić z jednej strony mózgu na drugą.  Wyniki  badań zespołu Gazzanigi wskazują też, że każda półkula kieruje skrajnie różnymi aspektami myślenia i działania. Lewa półkula dominuje w dziedzinie języka i mowy, natomiast prawa celuje w zadaniach wzrokowo-ruchowych.  Badania te umożliwiają też lokalizację pamięci rzekomej czyli związanej z faktami, które nigdy nie zaistniały, ale zostały wpojone do umysłu drogą tzw. prania mózgu i sugestii propagandystów (owych wspomnianych członków orwellowskiej Partii Zewnętrznej)  jako „fałszywe wspomnienia, wyobrażenia, przeświadczenia o rzekomo doznanych krzywdach oraz jako fobie, uprzedzenia i stereotypy”. Lewa półkula dominuje w głównych czynnościach poznawczych, takich jak rozwiązywanie problemów, prawa jest w tym zakresie dużo gorsza. Badaczki Elizabeth A. Phelps, Janet Metcalfe i Margaret Funnell ustaliły też, że obie półkule mózgu różnią się między sobą zdolnością przetwarzania nowych danych, co w efekcie sprawia, że  ludzie otrzymujący nową informację zazwyczaj zapamiętują więcej, niż sami doświadczyli. Twierdzą zatem, że pamiętają rzeczy, które w istocie się  nie wydarzyły, lub wydarzyły się inaczej, niż zanotowali to w swoich wspomnieniach. Jeśli testom na zgodność z faktami podda się pacjentów z rozdzielonym mózgiem, lewa półkula udziela wielu fałszywych odpowiedzi i tworzy fałszywe teorie, a mówiąc prościej –  fantazjuje lub zmyśla i kłamie. Rezultat? W umyśle jednostki (obywatela) funkcjonują rozbieżne wyobrażenia dotyczące np.  jego  dobrostanu oraz sytuacji w kraju.

Tę cechę lewej półkuli mogą właśnie wykorzystywać propagandziści różnej maści. Ich praktyki w postaci zmyśleń i kłamstw ( przypomina się goebbelsowskie „kłam, kłam, coś z tego się przyklei”) i polityka historyczna w ideologicznym wydaniu (np. Putin i jego manipulacje świadomością historyczną Rosjan) to symboliczne lancety separujące obie półkule umysłowe. W Polsce też dzisiaj mamy „zdolnych adeptów” takiej „polithistorii” stalinowskiego i endeckiego formatu.

Odkrycia neuronauki są  szczególnie pomocne w poszukiwaniu źródeł  wspomnień  istotnie  niezgodnych ze stanem faktycznym.  Ich przyczyną są zarówno: a] błędne mózgowe utrwalenie jeszcze w trakcie trwania zdarzenia oraz b] błąd w rekonstrukcji doświadczenia z przeszłości, na skutek czego zachodzi dopasowanie fałszywych wydarzeń do prawdziwych wspomnień lub na odwrót – prawdziwych wydarzeń do fałszywych wspomnień. Problem ten szczegółowo badała prof. Elizabeth Loftus – specjalistka badań nad pamięcią i statusem tzw. naocznych świadków wydarzeń. Podkreśla ona rolę sugestii innych osób (np. policjantów w  sytuacji przestępstw kryminalnych lub terapeutów  nadużywających regresji hipnotycznej i wmawiających dorosłym, że w dzieciństwie były obiektami molestowania ze strony  rodziców i opiekunów) oraz wybujałej wyobraźni (fantazji).  Tworzenie zafałszowanych wspomnień  jest możliwe dlatego, gdyż prawa półkula żyje chwilą obecną i odgaduje stan faktyczny  poprawnie w 80%. Lewa zaś  poproszona o wyjaśnienie, dlaczego jest tak, próbuje wyobrazić sobie całą sekwencję zdarzeń i dlatego  zawsze wymyśla jakieś teorie, nieważne jak dziwaczne. Przykład mitu  związanego z katastrofą smoleńską jest tutaj jak najbardziej na miejscu.

Powracając do problemu umysłu polskich wyborców w roku 2015  i wykorzystując wyżej przytoczone ustalenia wielu przedstawicieli neuronauki można stwierdzić, że:

1. Umysł Polaków (choć ich mózgi nie zostały fizycznie poddane zabiegowi przecięcia ciała modzelowatego) wykazuje symptomy braku komunikacji między obiema jego (umysłu i mózgu) częściami – emocjonalną i racjonalną. W konsekwencji rozum nie widzi „Polski w ruinie”, a emocje są tą rzekomą ruiną przerażone. Pojawia się wspomniane wcześniej „dwumyślenie” o sobie i o kraju.
2. Społeczne działania i reakcje części elektoratu wskazują na występowanie następujących syndromów poznawczych i behawioralnych: „historycznej krzywdy narodu polskiego i Polski jako Chrystusa Narodów i przedmurza prawdziwej wiary i tradycji”, „zagrożenia naszej polskiej tożsamości przez nihilistyczną kulturę świata zewnętrznego i cywilizację śmierci”, „zagrożenia przez Obcych, nawet jeśli stanowią oni promil całego narodu” (t.j. strachu przed małymi liczbami – opisanego przez Arjuna Appadurai’a),  endeckiego sofizmatu o „Polaku-katoliku i potrzebie egoizmu narodowego i darwinizmu społecznego”, „Polaków nigdy nie kolaborujących z okupantem hitlerowskim i nie łaszczących się na mienie żydowskie” itp.  Fakty, nawet potwierdzone w wielu źródłach i badaniach, idą w odstawkę, zaczynają zaś rządzić mity.
3. Mózg i umysł wielu Polaków poddawany jest permanentnym wstrząsom medialnym i dlatego myślenie wielu naszych rodaków charakteryzuje się omawianym wyżej dwumyśleniem.
4. Źródłem tych wstrząsów jest inżynieria propagandowa i istotna część tzw. polityki historycznej kreującej mity polskie i tworzącej syndrom narodu pokrzywdzonego przez świat i historię. Jest ona produktem Partii Zewnętrznej PiS-u – tj. mediów finansowanych przez SKOKI, realizowanych w  Naszym Dzienniku, Radiu Maryja, TV Trwam i większości diecezjalnych tygodników katolickich, a także przez oportunistycznych wydawców medialnych oraz trolli internetowych. Trzeba przyznać, że ta inżynieria – stosowana w różnej formie i przy wykorzystywaniu różnych technologii od ponad 20 lat, jest bardzo skuteczna. Skuteczna m.in. z powodu wielu błędów i zaniechań ze strony liberalnie myślącej i otwartej na świat części klasy politycznej i społeczeństwa.
5. Wszystkie powyżej omawiane okoliczności przyczyniają się do (nad)urodzaju (przede wszystkim z samonominacji) pokrzywdzonych i uczestników walki o pokomunistyczną niepodległość. To tłumaczy fenomen, że po wielu latach od I Solidarności i od stanu wojennego  pojawiają się wciąż nowi ich  „bohaterowie” i „kombatanci”. Prawdziwi zaś uczestnicy na ogół są są skromni i milczą, choć mieliby wiele powodów, aby  ujawnić swoje rzeczywiste dokonania.  Mamy więc do czynienia z powtarzającą się w Polsce sytuacją, w której i o której już  marszałek Piłsudski powiadał, że nigdy w Legionach nie miał tylu żołnierzy, ilu  zjawiało się uczestników zjazdów legionowych.

   Odwaga (dzięki kombatantom z samonominacji) potaniała, rozum (na skutek wielu błędów i  zaniechań) podrożał, w rezultacie zaś  powróciły upiory. Obróbka świadomości przez Partię Zewnętrzną  będzie trwać.

[Wykorzystałem źródła: M. S. Gazzaniga „Podzielony mózg - odsłona druga”. Świat Nauki nr 9/1998  i M. S. Gazzaniga „Istota człowieczeństwa: co sprawia, ze jesteśmy wyjątkowi”. Smak Słowa, Sopot 2011 r. Elizabeth F. Loftus „Fabrykowanie wspomnień” Świat Nauki nr specjalny 2003 r. i T. Maruszewski,        E. Ścigała „Fabryka wspomnień”. (Charaktery 7/1999); P. Przybysz „Wprowadzenie” do „Poznanie społeczne: lustrzane neurony, automatyzmy a refleksje, rozpoznawanie umysłów” w: A. Klawiter (red.) „Formy aktywności umysłu” t. 2 „Ewolucja i złożone struktury poznawcze”. PWN, Warszawa 2009 r. G. Orwell „1984” Wyd. Muza, 2008]

  25 października Polacy(ok.38% aktywnego elektoratu) kupili kota w worku. Imię tego kota jest Alik. Zakup był zgodny z planami merchandiserów PiS-u.  Jako ekstra-premię otrzymują Beatę Szydło czyli dziewczynę Bonda (wg określenia norweskiej gazety Aftenposten) w roli ewentualnego premiera-zderzaka. Ten kot i dziewczyna Bonda to oferta partii „Gruszki na wierzbie” (por. wpis czerwcowy w czerwcu – można sprawdzić  datę –   pt.  „Partia «Gruszki na wierzbie»”).

   Polacy mają obietnice, a PiS ma władzę. Ale te obietnice to  raczej obiecanki cacanki, po których (jak głosi przysłowie) głupiemu pozostaje radość. Nieważne z jakiego powodu – może z tego, że w ucieczce od ryzyka współczesności wpada się w jeszcze większe bagno niespełnialnych obietnic. Oraz zburzenia „strasznego systemu” myślenia realistycznego – w czym pomocny okazał się Kukiz operujący tylko jednym okrzykiem wyborczym „JOW!”.

   PiS zapłacił  (niską w jego mniemaniu, ale wysoką społecznie) cenę transakcyjną: obiecał każdemu wszystko wedle jego pragnień. 500 zł na każde drugie i następne dziecko (także na pierwsze w przypadku dochodu w rodzinie poniżej 800 zł na osobę) – koszt tej obietnicy: 21 mld zł rocznie. Powrót do dawnego wieku emerytalnego – w pierwszym roku po przywrócenia ekstra-wydatek 10 mld zł, w ciągu 5 lat – ok. 40 mld. Podwyższenie kwoty wolnej od podatku z 3 do 8 tyś. (skandalicznie zamrożonej przez PO) – również wydatek rzędu 21 mld rocznie.   Można byłoby wymieniać i inne obiecanki, np. obniżkę podatku CIT dla małych i średnich przedsiębiorstw (przy jednoczesnej dużej luce w ściągalności tego podatku) czy pomoc dla tych, którzy wzięli kredyty mieszkaniowe we frankach. PiS wykorzystał ekonomiczną ignorancję dużęj części elektoratu i to, że ponad 70% rodaków nie czyta żadnej prasy wymagającej wysiłku szarych komórek. Koniecznego m. in.  dla postawienia pytania o koszty obiecanek.  PiS to wykorzystał (a często też pobudzał) emocje i fobie i wsparł się na fatalnych lukach pamięci społecznej i lukach w wiedzy ścisłej i humanistycznej.  Mitologizacja myślenia zbiorowego opłaciła się niesłychanie.

   Za tę dziecięcą chorobę naiwności elektoratu przede wszystkim odpowiedzialność ponosi PO, która nie chciała widzieć i dostrzec potrzeb obywateli – i tych młodych, i tych starszych.  Zaczęła je widzieć  bardzo późno – zdecydowanie po czasie.  PO uśpił „szum „ciepłej wody w kranie” i  Tusk, który miał fobię na słowo „reforma” i który wyrzucił ze swojej polityki wszelkie kwestie związane ze światopoglądem i kulturą wartości społecznych. To też objaw fobii wobec aksjologii. Zniszczył wszystkich swoich potencjalnych rywali w partii, gdyż w jego mniemaniu zagrażali liderowi. Gdy odszedł do Brukseli, zabrakło liderów.    Partia usnęła i do dzisiaj tylko nieliczni obudzili się z letargu. Tak działa system – po każdej ze stron politycznej barykady, przynajmniej w ostatnim dziesięcioleciu i dlatego każda partia po zmierzchu dotychczasowego lidera ma tak samo. Próżnię aksjologiczną umiejętnie wykorzystał PiS.

    Jednakże zabawy (czyli igrzyska wyborcze) kiedyś się przecież kończą, zaczynają się schody (jak podobno powiedział gen.  Bolesław Wieniawa-Długoszowski).  Co rozsądniejsi obywatele (nie tylko eksperci, ale i  zwykli konsumenci) zadawali i zadają pytania o koszty i skutki obietnic. Dotąd byli zakrzykiwani jako reprezentanci wrogiego  i opresyjnego (bo mimo wszystko trochę rozsądnego w praktyce) systemu.  Teraz te schody już się pojawiają. Niektórzy politycy tzw. Zjednoczonej Prawicy zaczynają przebąkiwać, że być może wspomniane obietnice nie będą mogły być zrealizowane I tak w  pierwszym powyborczym dniu można było usłyszeć  takie właśnie słowa Jarosława Gowina (w RMF FM). Na podobne zaniechanie – brak realizacji wszystkich tych obietnic – liczą też eksperci i twierdzą, że takie zaniechanie sprawi, że rządy PiS-u mogą być dla gospodarki neutralne. Taką nadzieję wyraża też wyborca PiS-u (kiedyś szef lewicowej Unii Pracy) – Ryszard Bugaj.

  W naszym kraju jest konstytucyjnie zagwarantowana  ostrożnościowa reguła wydatków z budżetu publicznego: każdy ustawowo przyjęta propozycja wydatków (a zatem wszystkie wyżej wymienione obietnice) musi wskazywać źródło ich sfinansowania. Pozornie PiS to robi: mówi o  kilku wersjach podatku nakładanego na banki i  handel wielki (tj. duże sieci handlowe), a także zapowiada zmiany w ustawie o VAT i CIT (m. in. w kwestii likwidacji luk  wykorzystywanych przez podatników).

    I byłoby pięknie, gdyby nie jeden szkopuł. Aby realizować  najbardziej „gorące” obietnice wyborcze od nowego roku – wystarczy uchwalić odpowiednie ustawy do końca grudnia b.r. Wprowadzenie nowych podatków (jako źródeł  sfinansowania tych obietnic) musi nastąpić do końca listopada. Optymistycznie patrząc  parlament ukonstytuuje się i powoła swoje odpowiednie organy (np. komisję finansów publicznych) i oczywiście nowy rząd nie wcześniej niż  w końcu listopada. Nie będzie czasu na uchwalenie nowych zobowiązań podatkowych w terminie listopadowym; przyjęcie ich w grudniu sprawi, że egzekwowanie podatków na ich podstawie w 2016 r. będzie niekonstytucyjne.  Także zapowiadana poprawka do budżetu i zwiększenie deficytu o przynajmniej 0,5% (o czym wspomina właściciel kota Alika) nie są możliwe, gdyż znowu wpadniemy w strefę nadmiernego zadłużenia w UE i związane z tym faktem konsekwencje: radykalne ograniczanie wydatków i ryzyko wstrzymania dotacji unijnych nie tylko na nowe, ale i na już realizowane projekty –  współfinansowane ze środków unijnych.

   Jeśli od 1 stycznia 2016 r. ruszy realizacja obietnic – uruchomi się  grecki mechanizm kryzysowy.  Aby go uniknąć pisowska władza ma do wyboru:  a]  odstąpić od realizacji poczynionych obietnic lub je odwlekać w czasie – do następnych wyborów,  b] liczyć na cud w postaci europejskiego lub światowego kryzysu – gdyż będzie to dobry pretekst, aby zaniechać realizacji obietnic. Jeśli  kryzys nie wystąpi – pozostaje tylko wariant a].

  Nasze społeczeństwo nie należy jednak do cierpliwych, nie charakteryzuje się luterańskimi cnotami oszczędności, systematyczności i cierpliwości w odsuwaniu terminu konsumpcji owoców wysiłku (tj. zwycięstwa wyborczego). Po pół roku, najdalej po roku – elektorat PiS-u zażąda tego, co jego miało być.  Aby takiej sytuacji uniknąć trzeba będzie zacząć igrzyska takie, jak w latach 2005-2007, czyli polowania na oponentów PiS-okracji.  Po dwu latach – i tutaj paradoksalnie Paweł Kukiz może trafnie przewiduje – system padnie. Pytanie tylko – czy wówczas będzie jeszcze w Sejmie jego ugrupowanie, czy jego członkowie nie zostaną pojedynczo lub małymi grupkami wyłuskani przez obecnego zwycięzcę wyborów.

    A tytułowa dziewczyna Bonda? Może będzie premierem-zderzakiem – jeśli tak, to tylko do pierwszych kłopotów. Nie jest to jednak wcale takie pewne. Już pojawiły się – wśród prominentnych działaczy PiS-u – opinie, że premierowanie „dziewczyny Bonda” wcale nie jest stuprocentowo pewne. Się zobaczy po ukonstytuowaniu parlamentu i uzależnia od woli prezydenta  Dudy (wątpliwego prezydenta wszystkich Polaków).

   A co będzie miał elektorat? Tu odpowiedź wymaga przytoczenia anegdoty o pożytkach z hodowli gołębi.  Pożytek z gołębi jest dzielony następująco:  jastrząb ma mięso, wiatr ma pierze, a gospodarz – no cóż, ł…. świeże.  To znaczy tyle: elektorat będzie miał niespełnione obietnice i może na kilka lat uodporni się na manipulacje wyborcze. Z naciskiem na słowo „może”.

   Jarosław Kaczyński odkrył u siebie nową pasję – pasję do robótek ręcznych i inszych  rozrywek. W tej kampanii, jak to określają Hiszpanie,  lubi hacer ganchillo (albo: hacer aguja) tj. szydełkować. W poprzedniej (tj. prezydenckiej) polubił grę na dudach – instrumencie podwójnym.

    Ale jak to z upodobaniami Wodza (El Jefe, lub Comandante) bywa, szybko się nuży i zmienia zabawki. Przed szydełkowaniem i graniem na dudach było tabletowe transmitowanie przemówienia „technicznego premiera” Glińskiego. Zabawką był oczywiście tablet  i całe jego wyposażenie oraz osoba (socjologa!!!) jako kandydata (najpierw) na owego premiera, potem zaś na prezydenta Warszawy (w 2013 r. przy okazji referendum w sprawie odwołania Hanny Gronkiewicz-Waltz).  Robótki, zabawki i inne przybory zostają odstawione do kąta. Ale to i tak nienajgorszy ich los –  leżą i pokrywa je  tylko kurz. Wystarczy je przetrzeć lub przetrzepać i przypomnieć, kto nimi włada. Można to zrobić nawet pod osłoną nocy, pozornie w skrytości, ale z pokazaniem otoczeniu, kto tutaj rządzi.

Gorzej bywa , gdy Comandante zmienia reguły gry – opuszcza warszawsko-żoliborski plac zabaw i udaje się do teatru lalkowego.  Wówczas zabawki okazują się być marionetkami. A z marionetkami to już tak jest, że – jak powiadał Stanisław Jerzy Lec – łatwo je zamienić w wisielców, ponieważ sznurki już są. Laleczka Aguja-Beata zdaje sobie z tego sprawę i dlatego powiada, że PiS-presidente ma zawsze rację. Prezydentowi Wątpliwemu przypomniano tę normę w trakcie owego wieczorno-nocnego spotkania; dlatego już wetuje ustawy, choć na ich merytorycznych i prawnych aspektach się nie zna. Ale mus to mus: el Jefe zadecydował. Na razie tylko jedna laleczka, o wdzięcznym imieniu Antoni, podskakuje i podryguje. Do czasu, gdyż owe wyskoki nie  wynikają z buntu laleczki, lecz z decyzji i woli Comandante.  Zajdzie potrzeba, to i jej sznurki się skróci lub zamieni na  solidniejsze wiązania. Była tylko jedna taka laleczka (o imieniu Kazimierz), która uwierzyła, że  z pozycji marionetki może wyzwolić się na samodzielność premierowania. Skończyła jako (symboliczny) wisielec i już nie podskakuje. Inne marionetki w teatrzyku PiS-kukiełek nawet nie udają, że są czymś innym niż marionetkami. Ich głosy i opinie to echo wypowiedzi Comandante. Posłuchajcie  laleczek Joachim  (poco a poco przypominającej laleczkę Ribbentropp ze spektaklu Dritte Reich) lub Jacek (od króla Sasa). Nikt przecież nie śmie zagrać przy Jankielu (perdón! Jarosławie) i to, co błędnie bierze się za tych kukiełek głosy, w istocie jest echem oracji el Jefe.

Podobnie będzie i teraz: Aguja będzie premierem, albo i nie będzie, prezydent będzie miał coś do gadania, albo pozostanie mu funkcja pilnowania dekoracji i baczenia, aby w Polsce nie pojawiło się nic, co mogłoby zaćmić geniusz Sułtana z Żoliborza (wg określenia jednej z nielicznych laleczek – Ludwik jej było – której udało się urwać ze sznurków i nawet ocalić życie).

Marionetki są, sznurki również, w przypadku niesubordynacji wystarczy uruchomić zapadnię politycznego niebytu. Widownia siada, zaczynamy przedstawienie pt. „IV RP –  odc. II Odbudowa Polski z ruin„.

  Naszą radykalną prawicę oburza fakt, ze gdziekolwiek na świecie może istnieć kultura i obyczaje odmienne od kultury i obyczajów polskiego grajdołka. No jakżeż to: przecież Polska zawsze  jest (i była) Mesjaszem narodów i przedmurzem wiary. Z tego oburzenia właśnie  uchodźców wojennych nazywa się  islamistami – poprzez zestawienie dwu słów: islam i terrorysta. Ale – właśnie! Ten sam wzorzec słowotwórczy można wykorzystać dla utworzenia innego dźwięcznego terminu:

Katolik+ integryzm + nacjonalizm = katolicysta.

To określenie odnosi się do  następującej kategorii osób:

a]  deklarujących wiarę katolicką, ale nie akceptujących uchwał i konstytucji II Soboru Watykańskiego, zwłaszcza odnoszących się do dialogu międzyreligijnego i ekumenizmu oraz aggiornamento (czyli unowocześnienia i otwarcia Kościoła na świat);

b] z obszernego dorobku papieża Jana Pawła II wybierających wyłącznie fragmenty dotyczące „cywilizacji śmierci”, pomijających zaś papieskie stanowisko w kwestii nie tylko ekumenizmu, ale również treść  rozważań i orędzi o uchodźcach i imigrantach;

c] praktycznie odrzucających ewangeliczne cnoty „miłości bliźniego”, „caritas” i empatii wobec cierpienia;

d] zastępujących Dobrą Nowinę miłości i wsparcia dla człowieka i jego drogi życiowej przez system zakazów, kar i ekskomunik, czyli zastępujących regułę Jana Pawła II głoszącą że „człowiek jest drogą Kościoła”  średniowieczną zasadą „Kościół drogą człowieka”;

e] wciągających katolicyzm w sferę polityki i poparcia dla jedynej słusznej siły.

Katolicyści są to ludzie, o których (nie używając tego terminu) ks. prof. Tischner powiadał, że są wyznawcami „religii schorowanej wyobraźni”. Wg ks. Tischnera „Kościół schorowanej wyobraźni [czyli właśnie katolicyści] nie lubi rozumu. Wybiera wspólnotę, aby się zagrzewać i podgrzewać do boju, ale jest pozbawiony nadprzyrodzoności.”.  I dodaje: „…nie jest to Kościół apostolski. Byłby apostolski wtedy, gdyby apostołował, ale on – wbrew pozorom – nie apostołuje. On „mówi swoje” i czeka, aż inni przyjdą, posłuchają i przyłączą się. Ten Kościół staje się coraz bardziej Kościołem „ideologii religijnej” – ideologii, której zadaniem jest „demaskacja”. I po trzecie: nie jest to Kościół łaski. Jest to raczej Kościół moralnych potępień, od których nie ma ucieczki.”

Personalizacja „katolicystów polskich” nie jest trudna – nie kryją się ze swoimi antychrześcijańskimi poglądami i postawami. W kręgu duchowieństwa są to  niektórzy arcybiskupi, biskupi,  księża i diakoni, którzy straszą Polaków apokalipsą, jaka grozi nam, jeśli przyjmiemy uchodźców, zwłaszcza zaś takich, którzy nie są chrześcijanami. Można tu wymienić księży prof. teologii na Wydziale Teologicznym UAM na  w Poznaniu i UKSW w Warszawie,  ksiądz prowadzący zakład „Caritas” [!!!]  w Rabie Wyżnej, księża poznańscy  opiekujący się katolickim stowarzyszeniem młodzieży w Poznaniu pracujący w VIII Liceum, opiekun Stowarzyszenia Rodzin Katolickich w Legnicy, ks. dyr. radia diecezjalnego z Wrocławia, że nie wspominając o ojcu dyr. z Torunia.  Wyjątkowo dużo jest tutaj opiekunów i wychowawców młodzieży – warto więc przypomnieć Staszica związku wychowania tej kategorii osób z losami Rzeczpospolitej.  Wśród episcopoi – czyli wyższych przedstawicieli instytucji kościelnych – nie brakuje abp. Hosera, Dydycza, bp. Frankowskiego, Ryczana, a ostatnio dołączył do nich bp Libera porównujący uchodźców do Krzyżaków.

Wśród polityków i publicystów (mniej lub bardziej „niepokornych”) prym niewątpliwie wiodą Jarosław Gowin (uczeń ks. Tischnera i rektor Szkoły Wyższej im. Tischnera , który nie przyswoił sobie nauk swojego Mistrza np. pracy „W krainie schorowanej wyobraźni”), Jacek Sasin, Paweł Lisicki piszący „od rzeczy” w tygodniku „Do Rzeczy”. Tomasz P. Terlikowski, Piotr Skwieciński i wielu innych, których wszystkich tutaj nie mogę uhonorować.

Gowin mający się za katolika powiada, że  papież Franciszek nie ma racji, gdy apeluje, aby każda parafia przyjęła choćby jedną rodzinę uchodźców. Paweł Lisicki twierdzi, że „Masowy napływ muzułmańskich rodzin do katolickich parafii jest prostą drogą do upadku i tak już mocno osłabionego chrześcijaństwa na Zachodzie..” i  ostrzega, że pomoc uchodźcom jest „kapitulacją i samobójstwem”. Dodaje też, że Ewangelia wcale nie nakazuje kochać bliźniego swego jak siebie samego, lecz odwrotnie – kochać siebie bardziej niż bliźnich.  Piotr Skwieciński z kolei zabierałby z uchodźczych łodzi tylko chrześcijan, a pozostałych odholowywałby poza morskie granice terytorialne na Morzu śródziemnym.

Wspomniani politycy i publicyści dopuszczają się jeszcze jednej antychrześcijańskiej interpretacji twierdząc, że przybysze z obozów dla uchodźców nie są uchodźcami lecz imigrantami, gdyż w tych obozach już nie grozi im utrata życia. Ta interpretacja hańbi jej autorów, z których  żaden nie zająknął się, czy chciałby w takim obozie spędzić jakiś czas jako uchodźca – tzn.  starałby się przeżyć  z rodziną cały miesiąc za bon o wartości 13-15 dolarów. Nie odniósł się też do informacji, że ONZ-owskiej agencji ds. uchodźców brakuje środków na stworzenie minimum humanitarnych warunków w tych obozach.  No cóż, bycie „katolicystą” zobowiązuje zamykać oczy na cudze dole i niedole oraz cierpienie, zobowiązuje też  do rezygnacji z solidarności.

 Na szczęście jeszcze mamy w Polsce (ale jak długo pozwoli im się wypowiadać) katolików, którym postawa „katolicystów” jest obca. Przytoczę opinie i oceny kilku z nich.

Ksiądz prof. Alfred Wierzbicki (etyk z KUL) stwierdza,: „…najwięcej zaszkodzili w Polsce publicyści tzw. katoliccy. Kiedy słuchałem niektórych z nich, ….. , to wręcz czerwieniłem się ze wstydu. Dlatego, że próbuje się dzielić uchodźców na chrześcijan i nie-chrześcijan.” I dodaje znamienne „To bardzo mi przypomina sytuację związaną z exodusem Żydów w latach 30. Wtedy też były takie tragiczne wydarzenia, że statki z Żydami kursowały od jednego wybrzeża do drugiego.” Uważa on, że w Polsce przyczyną nienawiści wobec obcych i uchodźców jest rosnący egoizm i że nie jesteśmy społeczeństwem otwartym. Trafne jest stwierdzenie Prof. Wierzbickiego, że „nienawiść sączy się strumykami, ale potem wylewa rzeką”. Nienawiść strumykami sączona przez „katolicystów”.

Dominikanin ojciec Tomasz Dostatni tak ocenia przytoczoną wyżej wypowiedź Lisickiego: „…dlaczego wezwanie do niesienia pomocy uchodźcom, z odwołaniem do chrześcijańskich wartości, wywołało taką reakcję publicystyczną Lisickiego? Odpowiedź znajduję w chęci wypowiedzenia każdej głupoty, aby samemu zostać zauważonym.[…] Muszę to powiedzieć dosadnie: Paweł Lisicki jest klasycznym produktem postkomunistycznej odmiany homo sovieticus, w powłoczce katolicko-narodowo-konserwatywnej. Mamy wolność słowa, papier wiele wytrzyma, ale ten rodzaj krytyki i ujadania przeciwko papieżowi Franciszkowi, który – jak mało kto z ludzi Kościoła – rozumie biedę, wykluczenie i nędzę, po prostu nie przystoi.”

I na koniec celne podsumowanie ze strony ks. Andrzej Lutera:

„Patrzę na młodych ludzi z ONR -u. Zapewne większość z nich nawet nie wie, co to był ten ONR. Fanatyczni, tworzą atmosferę nienawiści i lęku przed innością, przed obcym, przed uchodźcą. Piętnują zło tego świata.

Mają wsparcie „duchowe” także wśród niektórych duchownych, i polityków, którzy bardzo lubią rozprawiać o wartościach chrześcijańskich. Wydaje mi się, że w istocie są to postawy tchórzliwe, bo nienawiść zawsze podszyta jest tchórzem. Mam jednak poczucie, że zjawisko to nabiera w naszym kraju rozpędu. Najgorsze, że podkład ideowy czerpany jest z chrześcijaństwa, a tak naprawdę trudno wyobrazić sobie postawy bardziej antychrześcijańskie.”

Są też głęboko ekumeniczne i ewangeliczne działania arb. Skworca i bp. Nadarko oraz wielu innych – anonimowych . Są  więc mądrzy ludzie w polskim katolicyzmie, ale tak się składa, że ich głos jest coraz słabiej słyszalny i jest też – chyba – instytucjonalnie tłumiony.

„Katolicyści” narzucają swoją narrację.  Czy krzepnie schizma „katolicystów”  w polskim kościele?

[Źródła: wypowiedź ojca T. Dostatniego dla „Wyborczej”, wywiad Anny Gmiterek-Zabłockiej z ks. prof. Wierzbickim – obydwa z 8 września br., komentarz ks. Andrzeja Lutra z jego konta na Facebooku – cyt. za GW z 13 września br., art. Piotra Żytnickiego Tomasza Nyczki z 2015-09-14 http://wyborcza.pl/1,75478,18811057,ksieza-hejtuja-uchodzcow-w-sieci.html,  art. Katarzyny Wiśniewskej 2015-09-19 pt. „Franciszek nie jest ich papieżem”.]

           Tytuł tej wypowiedzi jest trawestacją wiersza K. I. Gałczyńskiego, uzupełnionego o współczesne realia.  Dla przypomnienia: tomat to  stara (przed pojawieniem się  dystyngowanej nazwy „ketchup”) nazwa sosu/przecieru pomidorowego, natomiast panika i paranoja to kategorie z obszaru psychologii społecznej, których zadaniem jest charakterystyka mentalności i/lub nastrojów społecznych.

      Panika (moralna lub medialna (określenia często używane zamiennie) to, wg Sheldona Ungara (w pracy z 2001 r. pt.:„Moral Panic and the Risk Society„) to pojęcie „..najbardziej użyteczne jako narzędzie badania zakresu występowania oraz charakteru społecznych lęków i obaw”. Jest to sytuacja, w której „stany, wydarzenia, osoby lub grupy osób zaczynają być określane jako zagrożenie dla wartości i interesów społecznych”. Swój wkład w wywoływanie i pogłębianie paniki medialnej (moralnej) mają (wg Ungara):

a] redaktorzy, kaznodzieje, politycy i inne prawomyślne jednostki – razem   wznoszący moralne barykady;

b] eksperci formułujący diagnozy i przywołujący stare sposoby rozwiązania problemów;

c] media papierowe i elektroniczne tworzące negatywne  stereotypy i utrwalające wspomniane lęki i obawy.

Elżbieta Czykwin (Stygmat społeczny) podkreśla, że ta panika (dla której media są instrumentem), ma zawsze charakter moralny i stygmatyzujący. Obiektami takiej paniki z przeszłości, jak i z  najbliższej nam rzeczywistości społeczno-politycznej bywały i są np.:  np. seksualna „wolność”, młodzieżowe subkultury, feminizm i tzw. potwór gender, homoseksualizm łączony z AIDS, pedofilia, ale także uchodźcy, wyznawcy innej religii, satanizm. Podobnie jest również z obowiązkiem szkolnym dla 6-latków i była (w latach 2008-9) świńska i ptasia odmiany grypy itd.  Histeria wokół takich zjawisk ma sprawiać wrażenie, iż wszystkie te zjawiska są codziennymi i powszechnymi  oraz zagrażającymi wszystkim obywatelom sytuacjami. Niektóre grupy stwarzają wręcz fikcyjnego wroga, aby zyskać zainteresowanie, poparcie i chęć obrony ich racji ze strony społecznej widowni.

  Na podstawie badań z zakresu socjologii i psychologii społecznej okazuje się np., że większość ekspertów z dziedziny rytuałów satanistycznych i walk z sektami  stanowią fundamentaliści chrześcijańscy, zainteresowani, ze względów teologicznych, wzniecaniem paniki moralnej i aktywności satanistów.

W przypadku wspomnianych odmian grypy za histerią mającą zmusić do zakupu dużej partii leków stały koncerny farmaceutyczne. Warto przypomnieć, z jakimi zarzutami i  obelgami (słowo „morderczyni” i „morderstwo” też było często używane) spotkała się ówczesna minister zdrowia Ewa Kopacz odmawiając zakupu szczepionek, które – jak potem okazało się – były niepotrzebne, nieskuteczne, a dla niektórych kategorii pacjentów wręcz niebezpieczne.

Paranoja społeczna również nie jest pozytywnym elementem myślenia zbiorowego. Wg Rodericka M. Kramera (praca z 2004 r. pt. Collective Paranoia: Distrust between Social Groups) paranoja zbiorowa to  “…odpowiedź na fałszywe lub wyolbrzymione przekonania zbiorowe, które skupiają się wokół idei  bycia nękanym, zagrożonym, skrzywdzonym, ujarzmionym, prześladowanym, oskarżanym, poddanym znęcaniu, niesprawiedliwie traktowanym, dręczonym, lekceważonym, szkalowanym przez wrogą grupę obcą lub grupy obce.”

Względnie łatwymi do uchwycenia objawami paranoi politycznej są: egocentryzm i narcyzm moralny, podejrzliwość, założenie złej woli,  przypisywanie spiskowych zamiarów.

Z paniką i paranoją społeczną często wiąże się mowa nienawiści (retoryka nienawiści) kreując je i wzmacniając panikę i paranoję w charakterystyce i ocenie rzeczywistości społecznej.

Właśnie z takim stanem rzeczy mamy do czynienia w Polsce AD’2015. Na początku były „kelnerskie” taśmy, potem ponownie problem wieku emerytalnego (z obietnic zmiany którego po wyborach prezydenckich wycofał się niezgrabnie nowy prezydent), po raz kolejny obowiązek szkolny dla 6-latków i oczywiście – najbardziej głośny ostatnio – problem uchodźców jako rzekomego zagrożenia dla tożsamości narodu (przytaczam opinię szefa PiS-u z ostatniego wystąpienia sejmowego) i  zagrożenia dla chrześcijaństwa w Polsce  oraz Polaków niezależnie od płci i wieku. Straszy się ucinaniem w Polsce głów i podrzynaniem gardeł, gwałtami (jakby sami nasi rodacy takich zbrodni się nie dopuszczali), wysadzaniem zarodków. Przodują tutaj – a jakże – p. posłanki i posłowie Beata Kempa, Marzena Wróbel, Zbigniew Girzyński, Joachim Brudziński,   oraz nieoceniony Jarosław Gowin słyszący krzyk zamrażanych zarodków.  Nie mogąc  wprost odrzucić obowiązku przyjmowania uchodźców (przyjętego poprzez fakt przynależności do UE i akceptację negocjowanego przez Lecha i Jarosława  Kaczyńskich traktatu lizbońskiego) głosi się postulat przyjmowania wyłącznie chrześcijan i ludzi z naszego kręgu kulturowego. W swojej panikarsko-paranoidalnej zapiekłości zapomina się, że taki postulat jest i tak  rasistowski oraz narusza polską konstytucję.

Sprawa uchodźców – wyzwisk, obelg i gróźb skierowanych pod ich adresem (całej tej mowy nienawiści uruchomionej w przestrzeni publicznej i medialnej) jest ważna też z jeszcze dwu powodów. Po pierwsze: krokiem następującym po niej  z reguły są pogromy. Dowody są dobitne: po słowach dyskryminacji i nienawiści w latach 30. ub. wieku w Niemczech pojawiły się sterowane przez nazistów pogromy, potem ustawy rasowe, a na końcu eksterminacja nie-Aryjczyków. W Indiach okresowo wyznawcy hinduizmu dokonują pogromów chrześcijan, podobnie dzieje się w niektórych krajach Afryki oraz Azji. Po drugie: w każdej z tych sytuacji ujawnia się zadziwiająca okoliczność: zdecydowana większość boi się mikroskopijnej mniejszości. I tak w Niemczech hitlerowskich 65 mln Niemców (których duża część została zmanipulowana przez propagandę nazistowską) przestraszyło się 500 tyś. ludzi pochodzenia żydowskiego i kilkudziesięciu tyś. Romów oraz kilku tysięcy psychicznie chorych. W rezultacie zakończyło się to bierną (częściej) lub czynną akceptacją dla eksterminacji tych grup społeczeństwa. W Indiach 800-900 mln wyznawców hinduizmu boi się 3 mln chrześcijan – dlatego regularnie powtarzają się ich pogromy.  U nas w Polsce w latach międzywojennych też były pogromy organizowane przez ONR (nazwa brzmi znajomo – nieprawdaż!), a i po wojnie (np. w Kielcach i Krakowie po 1945 r.) też miało to miejsce.

Problem zachowań i praktyk, na skutek  których zdecydowana większość boi się mikroskopijnej mniejszości, analizuje Arjun Appadurai  w pracy Fear of Small Numbers. An Essay on the Geography of Anger (Duke University Press, 2006 r.).  Próba skłonienia polityków i dużej części żurnalistów-churnalistów, aby zechcieli sięgnąć do tej pracy, nim po raz kolejny wywołają panikę i uruchomią myślenie paranoidalno-spiskowe, jest skazana na niepowodzenie. Dlatego panika i paranoja nadal będą sobie swobodnie hasać w polskiej przestrzeni społecznej, będą powodować zatrzymania turystów (jak ostatnio przybyszów z Malty, którzy jako południowcy są nieco bardziej śniadzi niż polskie „prawdziwki”) jako uchodźców. Gdy ta panika i paranoja zgrają się w pełni ze stadionową i pozastadionową mową nienawiści – pojawią się lincze, pogromy i inne „piękne przejawy” rodzimej „szczujności” (od szczucia). Ci, którym obca jest mowa nienawiści, panika oraz paranoja będą się czuli jak skumbrie w tomacie (jak w oryginale w wierszu Gałczyńskiego).

Pan Prezydent milczy. Zapewne myśli, w jaki sposób nie narazić się swoim kolegom partyjnym (wszak taka panika i paranoja to doskonała winda do wyborczego zwycięstwa) i nie podpaść UE, której członkiem-beneficjentem jesteśmy od ponad 10 lat.

Historia i polityka robią czasami psikusy. Takim psikusem jest w Polsce obecność ludzi na dwu najwyższych (lub prawie najwyższych – ambicjonalnie) pozycjach. Mamy prezydenta Andrzeja Dudę i mamy przewodniczącego Piotra Dudę. Obydwaj  wszem i bowiem ogłaszają, że mają do zrealizowania misję powierzoną im przez Opatrzność. Istnieje poważne niebezpieczeństwo, że ta misja nie została zlecona przez Opatrzność lecz przez „Opaczność” zdegustowanego rządami PO elektoratu?

Czas na przeprowadzenie analizy „hermeneutycznej”.

Wg Wikipedii (wikipedia.org/wiki/Dudy) dudy to  drewniany instrument muzyczny dęty z grupy aerofonów stroikowych. Instrument znany był już w starożytności w armii rzymskiej, później popularny w orkiestrach wojskowych, potem w kulturze dworskiej i ludowej.  Gloger cytuje kilka polskich przysłów, które dzisiaj stają  się (być może) aktualne.

„Jak dudy grają, tak skaczą”, „Jak dudy nadmiesz, tak grają”, „Nie wie, w jakie dudy dąć”, czyli nie wie od czego zacząć lub co robić, „Schować dudy w miech” oznaczające to samo, co „zwinąć chorągiewkę,”, „spuścić z tonu”, „położyć uszy po sobie” ,  „Niedźwiedź zdechł, dudy w miech,” itp.

Można wybierać między nimi i odnosić do sytuacji w naszym kraju. Pojawiają się  różne pytania, jak choćby to: „Jaki niedźwiedź dmie w dudy?”, a także „Jak skaczą (partyjni) politycy, gdy dudy grają?”. Są to pytania o gracza (dmuchacza) w ten aerofon stroikowy. Jeśli tym „dmuchaczem” jest wódz PiS-u, to jaką samodzielną rolę mogą odegrać instrumenty?

Jest tutaj  jednak i jeszcze inna perspektywa analityczna – może mniej instrumentalna, a bardziej hermeneutyczna i etyczna.

Otóż w języku hiszpańskim słowo „duda”  w roli rzeczownika (z rodzajnikiem la) oznacza „wątpliwość”, w formie zaś przymiotnikowej oznacza „wątpliwy”.  „Sin duda” oznacza „niewątpliwie”, „no cabe duda” znaczy „nie ulega wątpliwości”.

Odnosząc te ustalenia do naszych czołowych osób o nazwisku „Duda”. Czy te osoby są wątpliwe lub budzą wątpliwości? Sposób działania Piotra Dudy (don Pedro Duda) rodzi – no cabe duda - podejrzenie stronniczości. Nie przesłonią tego deklaracje o neutralności partyjnej, bo praktyka przewodniczącego informuje o czymś całkowicie innym.

 A prezydent Duda?  Jego (i jego adherentów) wypowiedzi w kwestii dojazdów na koszt Sejmu (czyli obywateli) do pracy zarobkowej  do  Nowego Tomyśla w trakcie wykonywania mandatu posła zawodowego  są „sin duda” niejasne – stąd konieczność prokuratorskiego postępowania. Nie chodzi bowiem o pieniądze (niewielkie zresztą), lecz o bardzo ważne zasady uczciwości i wiarygodności oraz dobrego wychowania. Także  deklarowane działania na rzecz wspólnoty są – no cabe duda – bardzo nijakie. Widać to było przy okazji obchodów 35-lecia powstania „Solidarności”, gdzie ważniejsza dla Prezydenta była jego rodzina niż faktyczni animatorzy i przywódcy Sierpnia’80.  Zachowanie pod pomnikiem na Westerplatte – odwrócenie się plecami do kobiety-premiera także nie pozostawia wątpliwości – pan prezydent ma kłopot z dobrym wychowaniem.

Jak dotąd społeczeństwo (obywatelskie) w tych kwestiach pozostaje w stanie określanym z hiszpańska „dudoso” czyli niepewności odnośnie prezydenta państwa i jego kultury osobistej oraz przewodniczącego związku o (historycznych głównie – nie tych dzisiejszych) zasługach.

Za czasów słusznie minionego systemu sowieckiego w ZSRR, a także w innych krajach „obozu” krajów postępowych, funkcjonowały dowcipy o ówczesnej rzeczywistości zbudowane wg modelu pytań do „radia Erewań”. Było ich wiele, poniżej przytoczę jedno z nich;

„Pytanie słuchacza: Szanowna redakcjo, czy prawdą jest, że w Moskwie na Placu Czerwonym za darmo rozdają  samochody?

Odpowiedź redakcji: Szanowny słuchaczu – to prawda, tyle że nie w Moskwie, lecz w (ówczesnym) Leningradzie, nie na Placu Czerwonym, lecz na Prospekcie Newskim, nie samochody, lecz rowery, i nie dają, ale kradną.”

Trudno było przypuszczać, że w XXI wieku radio to wznowi swoją emisję  nad Wisłą, w Warszawie i całej Polsce – za sprawą prezydenta Andrzeja Dudy i jego sztabu wyborczego oraz PiS-u. Przy pełnej aprobacie zwolenników obietnic „gruszek na wierzbie” i silnym wsparciu trolli internetowych tłumaczących, co prezydent miał na myśli. Chociaż… – znając choćiażby obietnice i „tfurczość” z lat 2005-2007 – nie należy czuć się zaskoczonym. Może „ciemny lud” (określenie autorstwa Jacka Kurskiego) to kupi? Częściowo już „kupił” w maju, ale jeszcze „druga tura zakupów” w październiku.

Trudno inaczej bowiem potraktować obietnice przedwyborcze i tuż powyborcze prezydenta-elekta, obecnie już prezydenta zaprzysiężonego. Zaprzysiężonego jako prawdomówca?

W trakcie kampanii wyborczej i bezpośrednio po niej prezydent stwierdzał: „- Obiecałem, że podniosę kwotę wolną od podatku i może pan być pewien, że przygotuję taką ustawę. Mówiłem o obniżeniu wieku emerytalnego i też złożę odpowiednią ustawę, tak samo jak tę dającą każdej uboższej rodzinie 500 zł na dziecko”  (w wywiadzie udzielonym „Rzeczpospolitej”).

Dwa dni po zaprzysiężeniu ( 8 sierpnia – na spotkaniu z sadownikami w Lublinie): „- To pomoc przede wszystkim dla polskiej wsi. Ten plan musi być zrealizowany w absolutnym współdziałaniu z rządem. To rząd będzie musiał przygotować projekt ustawy. A w każdym razie nie wyobrażam sobie możliwości przygotowania tego projektu bez bardzo ścisłej współpracy, bo to jest poważna kwestia finansowa.”

Kilka godzin później zarzucił mediom dezinterpretację jego słów: „- Dzisiaj niektórzy dziennikarze i niektórzy politycy ochoczo manipulują moimi słowami, mówiąc, że wycofuję się z obietnic wyborczych. Otóż ja się z żadnych obietnic wyborczych nie wycofuję.”

I jeszcze jedna złota (a może skrzydlata) myśl prezydenta z wywiadu dla „Faktu”, w którym zapewnia, że pomysł (pomysł, rozwiązanie czy apel?) dopłat jest potrzebny: „ja się zwracam do rządu ze swoistym apelem, żeby to rozwiązanie wprowadzić, bo uważam, że ten program jest wręcz niezbędny.” Dodaje również: „- Jeżeli ktoś chce traktować moje słowa z kampanii, że przyjąłem na siebie zobowiązanie i że przygotuję wszystkie projekty ustaw, które doprowadzą do tego, że poprawi się sytuacja gospodarcza w Polsce, to będzie to zwykłe nadużycie.” Pojawia się też ni to ostrzeżenie, ni to groźba: „jeżeli rząd do tego nie przystąpi i nie będzie się na ten program zgadzał, a jasnej deklaracji podjęcia szybkich prac nad tą sprawą nie będzie do końca tego roku, osobiście przystąpi do przygotowania projektu ustawy”.

13 sierpnia zaś szefowa Kancelarii Prezydenta oświadcza, że projekty ustaw o dopłatach na dzieci i o obniżeniu wieku emerytalnego poddawane są ostatecznemu szlifowi i lada dzień zostaną wniesione do laski marszałkowskiej. Pełna (nie)zborność z wypowiedziami prezydenta!

Mamy tutaj wykorzystanie klasycznego wzorca informacji „Radia Erewań”: obietnice – zaprzeczenia informacjom początkowym –  zarzuty dezinterpretacji i oskarżenia mediów.

Gdyby była to tylko kwestia dopłat, można byłoby ten fakt potraktować w stylu: wiadomo wybory. Niestety, dotyczy to także innych kwestii, np. twierdzeń o Polsce w ruinie (jeszcze propagowanych w  lipcu br., których autorstwo PiS obecnie usiłuje przypisać Platformie).  Ta radosna twórczość obejmuje także propozycji o znaczeniu konstytucyjnym.  Igraszki przestają być zabawne.

Na koniec opis rysunku Andrzeja Mleczko z najnowszego nr 33 Polityki:  dzwonek do drzwi mieszkania pana prezydenta, który siedzi pod krzyżem na fotelu i czyta „Nasz Dziennik”. Drzwi otwiera Pierwsza Dama i widzi czarnoksiężnika (chyba) Merlina z symbolem czarnoksięskich mocy na głowie. Pierwsza Dama mówi: Andrzej, do ciebie.”

Poczekajmy na dalsze komunikaty „Radia Erewań”.

[Źródła wszystkich cytatów - prasa i portale internetowe z ostatnich kilku dni, a ilustracja wizualna  w postaci cytatów z materiałów wyborczych  dotycząca tych obietnic zamieszczona została w NaTemat z 13 sierpnia -  http://bit.ly/1Wlr8ql]